Voor mijn master stage zat ik van januari tot mei in Lausanne. Een erg mooie tijd, met veel sneeuw en veel (tour)ski-weekenden. Een weekend richting het einde van mijn tijd in Lausanne had ik bedacht ook maar eens te gaan wandelen, want de route is hier zo dichtbij. Het had zelfs in Lausanne gesneeuwd op dinsdag, maar deze was vrij snel weer gesmolten. De heuvels van de Jura zijn rond de 1000m, dus ik dacht dat het daar ook wel mee zou vallen met de sneeuw.

Ik pak ’s ochtends de trein richting de Jura, zodra de eerste heuvels zijn bereikt weet ik al dat mijn inschatting betreffende de sneeuw onjuist is. Bij aanvang bij Villers zijn de paden nog vrij, maar al snel moet ik via een stijle noordflank naar de landsgrens tussen Frankrijk en Zwitserland, hier loop ik al snel tot maximaal kniediepte door de sneeuw te waden. Het is maar goed dat ik mijn alpine broek met gamaschen aan heb; zo heb ik in combinatie met de leren schoenen mijn voeten droog kunnen houden. Over de grenslijn loopt een sneeuwschoen – wat voor mij ook geen overbodige luxe zou zijn – wandelpad, dit zorgt voor goed gecomprimeerde sneeuw in de sporen. Lopen gaat hier makkelijk en vlot. Later verlaat ik dit pad weer en loop ik door afwisselde sneeuwhoogtes. Op schaduwplekken dus tot maximaal kniehoogte en op zuid flanken nagenoeg geen sneeuw. Het looptempo is door deze sneeuw nogal wisselvallig en het kost veel meer energie dan normaal. Het zonnetje maakt gelukkig veel goed en ik zie de sneeuw hard smelten, morgen is die misschien wel helemaal weg.

Vandaag al in de ochtend miezerregen, de tent maar nat ingepakt en regenjas aan. De temperatuur schommeld een beetje rond het vriespunt, dus boven op de bergen is het natte sneeuw en lager ijzig koude regen. Positief is dat de sneeuw extra snel smelt door de regen, nadeel is de zompigheid. Vlak voor Pontaliers heb ik nog een fraai uitzicht op het kasteel alvorens de route daalt naar het Frambourg. Hier zouden meerdere voorzieningen zijn: ik moet echt even gaan opwarmen. De hele ochtend aan miezer heeft me doorweekt. Helaas blijkt alles dicht te zijn. Ik wilde eigenlijk doorgaan tot Vallorbe, vanaf hier zou een gunstige verbinding zijn, maar koud en verkleumd is dit plan afgeblazen. Ik heb een uurtje onder een afdakje gewacht op de bus. Helemaal verkleumd – ik kon de buschauffeur geen muntstukken aangeven – ben ik terug naar Lausanne gegaan.