Najaar 2015

Deze keer ga ik niet alleen op pad, maar met mijn goede vriend Joerik de Ruijter. We hadden ruim van te voren onze agenda’s bij elkaar gelegd om een lang weekend te vinden om op pad te gaan. Dat is uiteindelijk het eerste weekend van november geworden. Nadeel aan deze periode zijn de korte dagen, rond 5u wordt het al donker. De weersvoorspellingen waren gunstig dus na de nodige voorbereidingen (wie neemt wat mee) zaten we donderdagochtend in de trein op weg naar Luxemburg.

Begin van de middag waren we na een lange reis aangekomen in Wasserbillig. Het reizen is wel een stuk aangenamer met zijn tweeën en de treinreis van Luik naar Luxemburg was schitterend. Het zonnetje liet zich af en toe zien tussen de wolken door, wat recht deed aan de mooi herfstkleuren. In de trein hadden we de materialen verdeeld:  Joerik zou de kookspullen dragen en ik de tent. Dit scheelt veel gewicht! Er waren voldoende supermarkten in de buurt dus we hadden alleen noodvoer, lunch en een litertje water pp bij, dus we waren behoorlijk lichtgewicht. De etappe van vandaag is ook niet al te lastig:  het loopt eerst een stuk langs de oever van de Moessel. Vervolgens de bossen in voor, wat Joerik noemt: “een inefficiënte route”, we kwamen immers later die dag weer terug bij de Moessel. In Grevenmarchen hebben we naar de supermarkt geïnformeerd, die ligt langs de grote weg hoger de heuvel op. We vervolgen het eerste stuk van de route die over een steile trap naar een kapelletje gaat. Vanaf daar zien we de supermarkt. In de schemering gaan we naar de supermarkt en slaan lekker veel avondeten in. Inmiddels is het donker en lopen we met hoofdlamp op verder. Het plan is om in het bos voor Machtum, zo ver mogelijk van bebouwing, wild te kamperen. Zo in het donker is het bos best wel spannend. We zoeken een geschikt plekje buiten het pad en zetten de tent op en beginnen aan het eten. Het is wel lekker knus in het tentje en we kunnen terug kijken op een geslaagde eerste dag.

Vandaag de eerste volle wandeldag. et volgt de gehele dag de wijngaarden aan de flanken van de Moessel. Het is een beetje mistig maar het lijkt of de zon elk moment kan doorbreken. Dat gebeurt helaas niet. Het is vandaag nagenoeg alleen maar asfalt, niet heel mooi, maar wel lekker snel. De kilometers vliegen dus voorbij en de wijngaarden die eerst nog zo fraai waren beginnen nu wel te vervelen. Her en der zijn er nog wel druiven die nog niet geplukt zijn, hier smullen wij lekker van. In Remich moeten we een kilometertje van de route om inkopen te doen voor het avondeten. Voor Remich was nog wel een leuk stuk bos, maar daarna zijn het weer wijngaarden gedurende 10km. Joerik heeft het hier zwaar en ik ben de wijngaarden ook al behoorlijk zat. We moeten nog een eind doorlopen voor we weer in een bosgebied zijn en onze tent verdekt op kunnen zetten. We rusten dit stuk dus regelmatig. Dat betekent wel dat het al schemert tegen de tijd dat we bovenaan de heuvel staan van Wintrange. Hier snijden we alle paden in de wijngaarden af via een trap om zo snel mogelijk beneden zijn. Het zijn maar liefst 591 treden! In Wintrange gaan we de kroeg in voor een welverdiend biertje. We zijn allebei moe, maar we moeten nog een stuk door voor we in het bos zijn. Met hoofdlampjes op lopen we weer het laatste stuk en nemen een zijpad en staan ergens midden in een dicht bos. Na het eten bouw ik een kampvuurtje en kunnen we onszelf warmen aan een klein vuurtje. Als we in bed liggen horen we buiten iets van een zwijn dat in onze afvalzak zit te snuffelen. Dat was even schrikken, maar gelukkig ligt het afval er de volgende morgen nog gewoon. Voor de volgende keer het afval ook maar in de voortent zetten.

Na de laatste blik op de wijngaarden veranderd het landschap dramatisch. We lopen langs de Franse grens en gaan er zelfs even over heen. Het is hier vooral glooiend akkerland met windmolens als uitzicht. Niet erg fraai dus. Bij Elvange is er een route wijziging die we volgen, we gaan een stuk eerder over de snelweg en volgen een pad parallel naast de snelweg. Bij Mondorf veranderd dat gelukkig, hier lopen we door een aangelegd park bij een kuuroord. Zelfs in dit jaargetijde is het hier erg mooi met veel uitheemse planten en bomen. In de lente moet het hier schitterend zijn. In het centrum eten we bij een bakkerij en kopen eten bij de supermarkt. Het kampvuur van de vorige avond was zo bevallen dat we worstjes kopen om te roosteren. Na Mondorf volgen we een grensriviertje en is het landschap weer interessant. Het is echter van korte duur want we lopen al snel weer op hoogte over weilanden en steken de snelweg weer over. We lopen door de buitenwijk van een paar dorpjes en hier valt op hoe netjes Luxemburg is, eigenlijk te netjes naar mijn mening want het heeft weinig karakter. In Frisange zou nog een winkeltje zijn, maar we besluiten het met de gevriesdroogde maaltijd en de worstjes te doen. We lopen door een populair recreatiebos met veel fitnesstoestellen  naar Hellange. We besluiten in het bos tussen Hellange en Burange te gaan overnachten, dus we drinken een biertje en slaan ons water in bij een kroeg. We lopen een eind door en het pad ligt eigenlijk wel dicht bij de snelweg. We gaan dus op een zijpad en we denken hier verdekt te staan, maar het bos is behoorlijk open. Net als de tent staat en het donker begint te worden, loopt er nog een wandelaar met zaklamp vlak langs onze tent. Deze plek is dus ongeschikt voor een vuurtje, we bakken de worstjes dus maar in de pan.

Vandaag gaat de route Frankrijk in. Ik heb alleen de gids van Wallonië en Luxemburg bij, dus vanaf de grens zullen we het moeten doen met de informatie van internet die ik op mijn telefoon heb opgeslagen. In Burange ontbijten we bij een tankstation annex bakkerij. We besluiten avondeten pas te kopen waar we gaan slapen, of helemaal niet, we hebben ook nog een zak noodvoer. Vanaf Budersberg veranderd het landschap weer, we gaan hier het bos in en komen daar de hele dag eigenlijk niet meer uit. Het terrein is ook behoorlijk geaccentueerd: er worden dus veel hoogtemeters gemaakt. Bij de Franse grens is het ons onduidelijk hoe we moeten lopen. De gele driehoek zou hier over moeten gaan in het bekende rood-wit, maar nergens een teken te zien. We proberen hier ruim een uur verschillende paden uit, waarna we volgens de kaart en kompas via de minst logische weg het rood-witte teken zien. In dit deel van Frankrijk is het dunbevolkt en als we even het bos uitkomen zien we maar een paar honderd meter voor ons uit door de hardnekkige mist. In Molvange is het café waar we willen lunchen gesloten, maar er is wel een broodautomaat. Hier halen we voor een euro een baguette uit het automaat. Bij een vrouw die we zien vragen we om ons water te mogen bijvullen. Dit is vermoedelijk de laatste plek waar dat kan, dus we vullen alles. Met zoveel water bij is het wel weer zwaar. We lopen weer door de bossen en we weten niet hoever het ‘bellevue’ oftewel mooi uitzicht zou zijn. Het lijkt hierdoor wel een eeuwigheid. Uiteindelijk blijkt het helemaal geen uitzichtpunt te zijn maar een enorme bak beton, de auteurs van het gidsje hebben dus wel humor. In de mist is dit oprecht de lelijkste kruising die ik ooit heb gezien. We zijn al goed moe en het begint al te schemeren, of de mist wordt gewoon nog dikker. We besluiten dus zo snel mogelijk onze tent op te zetten. We hebben op zich nog een prima laatste avondmaaltijd met noedelsoep en een zak noodvoer.

Wederom in dichte mist vertrekken we zo vroeg mogelijk. We gaan vandaag terug naar huis, maar weten niet hoe ver het nog lopen is. We lopen door het bos aan een steile flank van een vallei. Bij Algrange lopen we langs een Mariagrot die ingericht lijkt te zijn voor buitenmissen en hebben vanaf hoogte uitzicht op Algrange. We zitten dus toch niet ver van de bewoonde wereld. Vanaf hier is het nog ongeveer een uur lopen en we zijn in Fontoy, hier gaan we uitgebreid brunchen bij de bakker en pakken vervolgens de bus naar Thionville. Tijdens de lange bustrip van bijna een uur krijgen we een goede indruk van ‘le puy de fer’, dit waren vroeger de kool en ijzer mijnen van Lotharingen. Hier vochten de Fransen en de Duitsers dus om. Nu zijn de mijnen voornamelijk verlaten, maar de staalindustrie is er nog. Het geeft geen mooi plaatje, maar het is wel indrukwekkend. In Thionville stappen we op de trein en zijn heel lang onderweg naar Nederland. Dit is geen makkelijke verbinding. Misschien wordt het volgende keer weer liften of met de auto, als we er een kunnen regelen.