Najaar 2016

Voor we daar zijn, eerst zijn er nog een paar wandeldagen Lotharings landschap. Deze keer heb ik mijn broertje, Alex, zo ver gekregen mee te gaan. We gaan het laatste weekend van oktober, gelukkig is er goed weer voorspeld, dus goede wandelomstandigheden. Wel kan er al nachtvorst zijn, dus de dikke slaapzakken zijn mee.

Goedgemutst vertrekken we in alle vroegte uit Nederland. De treinreis verloopt met enige vertraging en gemiste aansluitingen. Hier blijft Alex stoïcijns onder, maar ik kan me hier altijd over opwinden. Alex vindt dat erg amusant. Hoe dan ook, vanwege de vertraging is de aansluiting op de bus in Nancy een stuk gunstiger. We hoeven slechts een half uur te wachten, dus besluiten de bus te nemen en niet te liften, wat origineel het plan was. Vanuit Nancy, waar het nog heerlijk zonnig was, rijden we de heuvels en de mist in. De bus stopt waar ik vorige keer ingestapt was, Château-Salins. Van af hier is het 4km langs de weg tot de aansluiting op de GR. Gelukkig wil een man uit het dorp ons wel afzetten, dat scheelt weer. Om half vier kunnen we eindelijk beginnen aan de wandeling. Het is vandaag sowieso al een donkere dag in de mist, maar tegen de tijd dat we in Vic-sur-Seille aankomen is het eigenlijk al donker. We hebben pas een uur gelopen! In het dorp slaan we water in en zetten onze hoofdlampen op. We lopen nog een uur door alvorens we ons kamp opslaan aan de rand van het bos en boomgaard. Wel een magere eerste dag, vanwege de lange reistijd, maar toch een begin kunnen maken.

In de mistige en vochtige ochtend bereiden we ons voor op de eerste echte wandeldag. Vandaag weinig bezienswaardigheden en relatief vlak akkerland afgewisseld met bos. Wel komen we langs enkele grote meren (Étangs). Als eerste doen we de vesting Marsal aan, waar een militaire academie gevestigd was. Verderop, in Blanch-Église willen we brood gaan kopen, maar er blijkt geen bakker meer te zijn. Hierop besluiten we een stuk van de route af te wijken en langs de supermarkt in Dieuze te gaan. De route heeft hier al een omleiding gekregen, waardoor de route al bijna door het centrum gaat. In de supermarkt slaan we meteen goed in (we worden door de bewaking gevraagd onze rugzakken bij de kassa te laten staan) en halen gelijk avondeten. Vanaf Dieuze lopen we naar het Étang de Lindre, waar we de route weer oppakken. Het is een groot meer waar schijnbaar veel soorten vogels voorkomen, getuige de vele spottershutten. Jammer genoeg zien we er door de mist nauwelijks iets van. In de middag hebben we veel saaie asfaltkilometers over akkerland. Tegen het einde van de middag slaan we bij de Gite in Bachats water in. We lopen nog en klein uurtje door het bos voor we een geschikte plek om te slapen vinden. We koken hier een lekker maal en kruipen snel in de slaapzak, morgen trekken we de Vogezen in.

Vandaag een tweeluik; in de ochtend het glooiend landschap van gisteren en in de middag de aanloop naar een van de hoogste toppen in de Vogezen, de Donon (1008m). De dag begint zoals we inmiddels gewend zijn, mistig. Na een halfuurtje lopen komen we bij het Canal des Houillères, een kanaal dat de verschillende meren in de regio aan elkaar verbindt. Het ziet er niet naar uit dat het nog veel gebruikt wordt: dat maakt het uitermate geschikt voor recreatie. Omringd door bomen volgen we het kanaal voor meer dan een uur. Mooi, maar het gaat toch vervelen. In Gondrexange lopen we langs een camping aan het meer en zien enkele vissers. Bij een café drinken we koffie en eten een broodje, ook kunnen we hier de camera opladen. Het café dient tevens als bakker en we nemen een paar baguettes mee. We verlaten weer snel het kanaal en lopen de laatste stukken akkerland van de komende dagen. Het begint zelfs op te klaren als we bij het laatste dorp voor het bos komen. Hier hebben we een goed uitzicht op de bergkam, daar gaan we naartoe. Het eerste stuk van de Vogezen gaat langs de voet van een heuvel en voert door een prachtige vallei. Dan draaien we plots naar rechts en gaat het ineens steil omhoog. Bij St-Quirin is het steil naar beneden richting een riviertje, waar in het dorpje een heus historisch rollenspel gaande is. We rusten hier even uit alvorens we de laatste heuvel over gaan richting Abreschviller. Hier is een camping waar we vannacht willen staan, we willen eigenlijk weleens douchen. De camping blijkt al gesloten voor het seizoen, toch staan er enkele campers. We informeren dus of wij hier ook kunnen staan. Dat kan, voor 20€ en dat is alleen voor een veld. Hier passen we dus voor, als we toch geen douche hebben, kunnen we net zo goed in het bos overnachten. In het kleine dorpswinkeltje kopen we avondeten en starten met de klim naar de top van de Donon. Die gaan we vandaag niet halen, maar we kijken wel hoe ver we komen. Met de zware rugzakken zijn de hoogtemeters heftig. Uitgeteld vinden we met onze hoofdlampen op eindelijk een geschikte plek om te overnachten. Alleen bovenop de kam is het vlak genoeg om de tent op te kunnen zetten.

Doordat we gisteren nog zo lang waren doorgelopen hoeven we slechts nog een deel van de klim naar de Donon te lopen (nog maar 10 van de in totaal 21 kilometer). We vertrekken met het eerste licht en zien meteen dat het een prachtige dag wordt. Rond 9 uur staan we op de top, maar zijn echt niet de enige. Vanaf de andere kant ligt de parkeerplaats op een half uurtje lopen. Beetje een afknapper als je zo vroeg op de top staat. De protserig gerestaureerde, historisch inaccurate Romeinse tempel valt een beetje uit de toon. Maar het uitzicht is 360° prachtig. We dalen het steile toeristenpad af naar de col waar we bij een hotel kunnen aanschuiven voor koffie en croissant. Na een goede rust gaan we op pad voor de lange afdaling naar Schirmeck. Dit gaat lekker vlot via mooie bospaden. In Schirmeck is het lunchtijd, maar het is zondag en alles is dicht, gelukkig op een chocolaterie na. Hier lekkere broodjes gekocht en een koffietje gedronken en alle flessen gevuld, voorlopig geen dorpjes meer. We gaan verder met gelijk een zwaar stuk klimmen, we krijgen er dorst van, maar moeten spaarzaam zijn met water. Bovenaan bleek het gesjouw met het water voor niks te zijn geweest, want bovenaan, bij het concentratiekamp Struthof, blijkt een populair museum te zijn waar we genoeg kunnen drinken. Bovenaan de kam hebben we prachtige vergezichten in de namiddagzon en blijft de route op hoogte. Hier loopt het weer makkelijk. Op een vlak plekje in het bos vinden we een mooi beschut plekje op een bed van mos, waarop we heerlijk slapen. We kijken terug op een mooie, maar zware dag met maar liefst twee beklimmingen boven de 1000m.

We lopen eerst nog naar de kam om nog eenmaal het uitzicht te zien alvorens we de daling inzetten richting Hohwald. Onderweg komen we langs een heuse waterval, waar natuurlijk een foto van genomen moet worden. Hohwald blijkt een toeristisch oord te zijn met een hotel uit de 19e eeuw. Hier gaan we uitgebreid brunchen bij de bakker, dorpswinkel en café in één. Vanuit Hohwald volgt een lang en erg mooi stuk bos dat voert naar het bedevaartklooster Mont St-Odile. Een erg mooi klooster bovenop de kliffen waarop het het paasverhaal is uitgehakt. Vanaf hier hebben we ook uitzicht op de Rijn-vallei. Je kunt hier tot aan Strasbourg kijken, ware het niet dat het een beetje heiig is. Vanaf het klooster gaan we door de bossen naar beneden. Ruig terrein hier met veel rots en enkele kliffen. Aangekomen in het Rijndal zijn er overal wijngaarden. Bij Barr gaan we langs bij een wijnboer voor een proeverij. We lopen hier wel een beetje voor joker in onze ongeschoren staat. Maar desalniettemin erg lekkere wijnen geproefd. Het schemert al als we Andlau binnen lopen en de winkels zijn dicht. We moeten toch nog voorraad hebben, dus we kijken hoe laat de winkel open is en besluiten morgenochtend terug te komen. Vlak buiten Andlau slaan we kamp op, geen ideale locatie op privé terrein vlak aan een weg, maar we verbergen ons achter een stapel hout.

We staan vroeg op en lopen terug naar het dorp. Bij de supermarkt blijkt voor vandaag een aangepaste openingstijd van toepassing te zijn. We moeten dus ruim een uur wachten en er is verder niks te beleven in het dorp. Wachten dus, om uiteindelijk te zien dat ze niet bevoorraad zijn van brood. Met flinke vertraging vervolgen we vandaag onze tocht met enkel brood en cake als eten. De bevoorrading zal zeker ook volgende vakantie een puntje van goede voorbereiding zijn, omdat de stukken door het bos zonder dorpen, steeds groter worden. Vandaag lopen we door het bos tot Châtenois. Onderweg komen we enkel kastelen en wachttorens tegen die tijdens de middeleeuwen de verdedigingslinie vormden tegen de Duitsers. We komen vandaag ook veel dag-wandelaars tegen, vanaf elk punt in het dal kun je hier omhoog lopen. In Châtenois willen we ergens eten, maar alles blijkt dicht te zijn, alleen een snackbar is open. Hier eten we een frietje als voorafje. Morgen pakken we de bus van 6u en gaan terug naar Nederland.