Met de airco vol aan zijn we via de autobahn volgens de voorspelling van de navigatie aangekomen in Châtenois. Na getankt te hebben parkeren we bij het oude treinstation, dat al jaren buiten gebruik is. Omdat we met de auto zijn hebben we de luxe dat de wandelschoenen nu pas aan hoeven, dat scheelt toch een halve dag. Rond de klok van één gaan we van start. Ter vergelijking: in het najaar waren we rond die tijd met de trein pas in Luxemburg. Het dorpje zie ik nu voor de tweede keer en zijn charme valt nu pas op. Het heeft een prachtige oude kerk met mozaïek rond de spits en het centrum wordt omringt door een oude muur. Het is hier wel heel warm, we beginnen aan de klim het dorp uit en het zweten begint al. Gelukkig komen we al snel in het bos, waar de temperatuur een stuk lager ligt. Na een paar uur door het bos begint de pittige klim naar Haut Koeningsbourg, een enorm middeleeuws kasteel dat uitkijkt over de Rijnvallei. Tijdens de klim zien we al vele wandelaars en ja hoor, druk bij het kasteel. Het is dan ook prachtig, je kunt er ook naar binnen voor een rondleiding, maar wij houden het bij het zicht vanaf buiten. Na een korte stop voor wat foto’s en een ijsje lopen we verder. Door het bos dalen we af naar Thannenkirch, een heel mooi dorp omringt door kersengaarden. Vanaf het dorp kijken we naar een imposante heuvelrug, deze moeten we eerst over. De middag loopt al op zijn eind als in Ribauville via een stijle afdaling naderen. Ook al weer zo’n mooi dorp met zijn typische Elzas bouwstijl. Bij een terrasje ploffen we neer voor een welverdiend biertje.  Op de kaart gaan we op zoek naar een geschikte slaapplek voor vannacht. Er is weer een flinke klim aanstaande, maar boven bij Col de Seelacker is een klein stuk vlak weiland ingetekend. De avond is al begonnen en we puffen het hele eind nog omhoog, zo aan het eind van de dag blijkt het toch een stuk langer te duren dan we aan de hand van de kaart hadden bepaald. Enfin, boven is gelukkig een heel mooi veld, waar we een moeder everzwijn (die beesten zijn groot!) met een aantal kleintjes weg zien rennen.

Vandaag een volle wandeldag en deze gaat grotendeels door de bossen. We beginnen met de klim naar de Koeningsstuhl. Gisteren hadden we al een flink stuk geklommen, maar nu volgt het tweede deel. Fijn dat we deze in twee stukken hebben kunnen opdelen. We stijgen langs de flank over een klein zigzaggend geitenpaadje. Al geruime tijd horen we bosbouwers onder en nu zien we ze ook. Met zwaar materiaal zijn ze dit stuk van de berg aan het ontdoen van haar bomen. Door het donkere naaldbos komen we stijgen we tot de top wat door een stapel rotsen wordt gemarkeerd. Nog steeds in het dichte bos, dus een beetje een desillusie wat betreft de beloning van een mooi uitzicht. Vervolgens de afdaling naar een dorp met een winkeltje, hier kunnen we mooi lunch halen. Echter is deze vandaag niet open dus we moeten het maar met fruitrepen doen. Na het dorp lopen we over een col en vanaf een uitzichtpunt zien we de vallei waar we vandaag en morgen in een grote boog omheen gaan lopen (we blijven op de kam van de omliggende bergen). Na dit mooie uitzichtpunt moeten we helaas weer vele uren door donker bos omhoog lopen. Vandaag is tot nu toe geen leuke dag. De aangegeven refuge blijkt gesloten, we zijn best moe en hebben honger. Gelukkig is even verderop de berghut ‘Auberge le Haïcot’ open en bestellen hier heerlijke varkenslap met vette aardappelstamp. Na deze uitgebreide late lunch hebben we weer goede moed, bovendien beginnen we aan een lange afdaling door een vallei naar Le Bonhomme. In dit dorp is wel een winkel open en hier kopen we brood, drinken en snacks. Goed bevoorraad rusten we net buiten het dorp uit, aangezien de temperatuur in het dorp onaangenaam heet is. Er volgt wederom een lange beklimming, naar de Tête des Faux. Hier is in de eerste wereldoorlog hard gevochten en de restanten zijn daar nog steeds van te zien. Het laatste uur is via breed, saai, maar snel bospad naar Col du Calvaire, waar in winter geskied kan worden. Bij een groot hotel zijn we de enige op het terras waar we een biertje pakken. Vervolgens dalen we af naar het Lac Blanc, waar we aan de oever een vlak plekje vinden voor de tent.

Meteen na het vertrek vanaf het meer komen we in een ander landschap. Hier geen bossen meer, maar bergruggen met struiken, heide, rots en gras. We blijven heel dag rond of boven de 1000m lopen en dat is gezien het warme weer erg welkom. De eerste paar uur komen we niemand tegen en hebben prachtige vergezichten en voor ons uit kunnen we kilometers ver zien hoe het pad over de rug van de berg slingert. Na enige tijd komt er een eind aan het beschermde natuurgebied en doemt beneden ons de voor motorrijders en overige wegtoeristen bekende D61 ‘Route des Crêtes’ op. Deze komt om de zoveel kilometer uit bij de top voor een uitzichtpunt. Dat er weer zo’n punt aankomt kunnen we goed inschatten aan de hand van de drukte qua wandelaars. Het is vandaag Hemelvaart, dus hoe dichter bij de parkeerplaats hoe drukker het is. Uiteindelijk biedt de autoweg ook voordelen, want hierdoor zijn er ook velen berghutten (ongeveer ieder uur) waar we dan ons water kunnen bijvullen of een hapje kunnen eten. Bij le Hohneck (1363m) besluiten we om niet de hoofdroute te nemen die naar Metzeral in het dal gaat, maar om de variant over de kam te nemen. De normaalroute loopt door dit dal, omdat er anders ruim 70km geen dorp op de route ligt voor bevoorrading en het zal ongetwijfeld ook heel mooi zijn. Wij kiezen echter voor de variant om drie redenen: het is al erg warm op deze hoogte, in het dal zal het bijna niet te harden zijn. We zijn nog goed bevoorraad en er zijn toch voldoende hutten om een hapje te eten. Daarnaast moeten we ook aan de planning denken; als we over drie dagen terug willen, dan kunnen we rustig aan doen en lopen tot Thann of we lopen door en halen Evette-Salbert (in die plaatsen stopt een trein). Bij de Kastelberg hadden we een aantal wegwijzers genegeerd: ik dacht dat het niet mis kon gaan, immers we bleven op dezelfde bergrug. Dat was ook wel zo, we kwamen gewoon weer bij de route uit, maar toch wel een aardig stuk omgelopen. In een berghut bij col de Firstmiss aten we de voor ons inmiddels bekende varkenslap met aardappelstamp en keken uit naar een heerlijke middag. Vooral het stuk bij de Rothenbachkopf was erg fraai. Hier zagen we ook parachutisten en verderop ook nog modelvliegers. Over weidsere velden lopen we aan het begin van de avond langs een skidorp: Markstein, in de zomer niet echt een aanrader. We stellen voor vandaag als doel de herberg op col du Haag te bereiken deze ligt aan de voet van het dak van de Vogezen: ‘Le Grand Ballon’. Dit zijn 7 hele lange kilometers om zo in een ruk te lopen, zeker na zo’n lange dag. Uitgeteld drinken we nog wat in de gezellige herberg. Alvorens we, net uit het zicht, aan de rand van de wei ons kamp opslaan.

Vandaag begint fris, we hebben al geslapen op 1200m en klimmen het laatste stuk richting de top van Le Grand Ballon. Hier waait het erg hard, dus lang blijven we niet. Na een kort stuk dalen staan we aan de andere kant bij een hotel waar we aan kunnen schuiven voor het ontbijt. De zaal zit goed vol en mensen kijken verbaasd om ons al voor 9u binnen te zien vallen. In het hotel hebben we lekker ontbeten, onszelf opgewarmd, water ingeslagen en de telefoon opgeladen. Weer fris gaan we op pad, de zon doet zijn werk doet en de jassen kunnen weer in de tas. We beginnen nu aan de hele lange afdaling naar Thann (bijna 20km!). Onderweg halen we een groep Nederlanders in die al tien jaar bezig zijn met de GR5, ze waren onder de indruk dat we al zo ver gevorderd zijn in relatief zo weinig tijd. De afdaling gaat voornamelijk over leuke kleine paadjes, maar bij Molkenrain is een alpenweide op ruim 1000m hoogte met een prachtig gelegen herberg. Hier drinken we dan ook een lekker kopje koffie. Afgedaald in Thann is de temperatuur behoorlijk toegenomen, in het dorp is het erg heet. We slaan hier bevoorrading in, eten een ijsje en lopen snel aan de overkant het volgende bos weer in. De beklimming naar de Thanner Hubel (van 300 naar ruim 1100m) doen we rustig aan en duurt zo vele uren. Onderweg waren er enkele zeer fraaie stukken met steile hellingen en rotspartijen, maar had vooral veel kilometers bospaden. Boven aangekomen lijkt het eerder een flauwe heuvel dan een berg, er zijn zelfs weilanden met koeien. We wijken een stukje van de route af om een biertje te gaan drinken en om ons kamp op te slaan op het vlakste plekje: inderdaad de top van de berg. Vanaf hier hebben we een prachtig weids uitzicht op de dorpen beneden en in de verte op het Rijndal. Toen het donker was hebben we vanuit de tent nog kunnen genieten van de lichtjes in de verte.

Vandaag een ontspannen dag. We hoeven geen bergen meer te beklimmen en we hoeven niet ver te lopen aangezien we ook morgen nog hebben om tot Évette te komen. Over de brede kam met weilanden hebben we in de ochtend prachtig uitzicht in alle richtingen. Na wat koffie en croissants bij auberge du Belacker gaan we weer het bos in. Op en neer volgen nog steeds de kam, alleen nu zonder uitzicht. We komen wel langs enkele mooie plekken met wat bergmeertjes en stukken heide. Het is al halverwege de middag als we aankomen bovenop Ballon d’Alsace (1247m), de laatste top van de Vogezen. Tussen de wielertoeristen rusten we op de col uit met een ijsje. Een lange afdaling richting Giromagny volgt. We volgen enige tijd een stroompje dat continu langs watervallen loopt om hoogte te verliezen.  Na enige tijd kruizen we de weg en hier blijkt een tijdrit gaande. We blijven even kijken en concluderen dat het een amateurwedstrijd is, sommige trappen dit stuk bergaf vol bij en andere laten enkel bollen. In het dal krijg je sterk het gevoel van de alpen, een helemaal lege vallei met enkel weide, erg mooi. In Giromagny moeten we nog een aardig stuk van de route afwijken om in het centrum te komen. Hier zijn gelukkig voldoende cafés en kunnen we onder het genot van een biertje terugkijken op een mooie dag en op internet opzoeken hoe laat we morgen de trein vanaf Évette kunnen nemen.

De trein vertrekt op zondag maar twee keer, dus om 11u zullen we in Évette moeten zijn. We vertrekken dus vroeg. Na de laatste heuvel met daarop een groot militair fort is het nagenoeg vlak. Langs weilanden lopen we langs tientallen meren. Bij het laatste grote meer horen we vanuit de verte al een speaker die een wedstrijd aankondigt. Dichterbij zien we dat het om een triatlon gaat die net van start gaat. Wel leuk om even te blijven kijken, we hebben toch nog een half uur voordat de trein gaat. Met een koffietje op het terras aan het meer proosten we op een geslaagde vakantie.