Voorjaar 2015

In de meivakantie weer op pad gegaan. Deze keer pak ik het goed aan, ik maak de etappes niet te lang en ga zo licht mogelijk. Ook houd ik rekening met het eindpunt waar ik stop, ik wil dat daar een (relatief) snelle verbinding is met het OV, voor de volgende keer moet ik dezelfde reis namelijk weer in tegengestelde richting maken.

Na een lange reis met de trein en de bus vanaf Clervaux kom ik rond 13u aan in Rodershausen waar ik in de herfst geëindigd was. Het weer is goed en het lopen langs de Ouren voelt nog vertrouwd aan, ook al hebben de herfstkleuren zich laten vervangen door lente-groen. Op weg naar een dorpje bovenop de heuvel kom ik een oud vrouwtje met een hond tegen die me hartelijk begroet. Op weg terug naar beneden, na het dorpje, kom ik hetzelfde vrouwtje weer tegen, die was dus schijnbaar haar rondje aan het doen. Onderaan de heuvel ben ik alweer op mijn bestemming van vandaag aangekomen: camping Pont de Gemünd. Net over de rivier, in Duitsland, heeft een klein boertje een camping annex café. Een klein weiland aan de oever bied plek aan zo’n 50 kampeerders. Het geeft gelijk al een hele ontspannen sfeer, ik mag staan waar ik wil en hoef slechts 8€ te betalen voor een overnachting. Die prijs valt ook wel te verklaren door het sanitair: in de voormalige varkensschuur zijn de sanitaire voorzieningen ingebouwd, te midden van het boerenbedrijf. Niet echt schoon, maar voldoende voor mij. Bij de campingbaas bestel ik nog een biertje in het café en mag de fles meenemen, als ik hem ‘s morgens leeg voor de deur zet is het prima.

Na een goede nachtrust met een paar buien pak ik mijn tent nat in en zet zoals afgesproken het lege flesje voor de deur. De route loopt vandaag door Vianden, waar ik als jongetje vaker met mijn ouders op de camping heb gestaan. Ik herinner me de steile hellingen voorzien van houten traptreden die ik passeer. Vianden is erg toeristisch, wat voor mij betekent dat ik bij een bakkerij/café lekker uitgebreid ga lunchen. Het was even zoeken hoe de route verder zou gaan, maar uiteindelijk loopt het bovenlangs en loop ik langs de camping waar ik meerdere keren met mijn ouders heb gestaan. Hierna verlaat de route het verloop van de Ouren en gaat op weg richting de Sûre. Vanaf Pont de Gilsdorf is het een eind lopen richting Diekirch. Er zijn hier meerdere campings. Ik heb geïnformeerd naar de prijzen en die vallen toch een beetje tegen. Ik loop dus maar door en bij de laatste camping voor de stad ga ik toch maar staan. Het is wel een stuk duurder en douchen kost ook extra, maar ik sta wel dicht bij de stad en dus een supermarkt. Na het opzetten van de tent haal ik eten in de stad en maak een maaltijd op mijn pitje. Na een dubbele douche lekker gaan slapen.

Na het stuk terug te hebben gelopen naar de brug gaat de route verder omhoog. Vandaag wordt waarschijnlijk de spectaculairste etappe van dit boekje, door ‘Klein Zwitserland’. Geen idee wat het met Zwitserland te maken zou hebben, maar er zijn veel rotsen en steile hellingen. Ik loop ook langs de rotsen van Berdorf. Hier zie ik, naast onweer in de verte, ook klimmers. Het ziet er erg indrukwekkend uit en ik ga hier zeker terug komen om zelf te klimmen. Op het meest spectaculaire stuk barst het onweer los. Ik kan hier mooi schuilen onder de overhangende rotsen. Bij het laatste stuk richting Echternach klaart het weer helemaal op en is er vanaf het uitzichtpunt een mooi kijkje over de stad met haar beroemde kathedraal. Op de camping staan de adressen van de diverse supermarkten in de stad, maar zonder navigatie of detailkaart kun je daar niet zo veel mee. Op zoek naar een supermarkt heb ik bijna de hele stad verkend voor ik uiteindelijk mijn avondeten kon inslaan bij een Cactus.

Vandaag de laatste dag met een flink stuk voordat het eerste treinstation zich aandient. Ik wil hier zo vroeg mogelijk zijn, want het is ook nog een lang stuk reizen met het OV. Hierdoor zet ik voor het eerst een wekker. Kwart over 6 op, 7u op pad. Het traject van gisteren had veel dagjesmensen en andere wandelaars, maar het komende stuk naar Rosport is minstens zo mooi, maar hier nauwelijks paden of wandelaars. In een hotel in Girsterklaus gastvrij ontvangen voor een koffie op het terras. Schijnbaar moeten ze het vooral van wandelaars hebben. In een lekker zonnetje loop ik door bossen, daal weer af naar de rivier  en mag vervolgens hetzelfde stuk weer klimmen. Voorbij Moersdorf loop ik langs een grote open mijn en loop hier vervolgens met een grote boog omheen. Onder de snelweg door was de bewijzering weg, Met de kaart erbij was het even zoeken, maar ik kwam uiteindelijk bij de eerste wijngaarden terecht. Na de afdaling nog een aantal kilometers de rivier en drukke weg gevolgd naar Wasserbillig. Hier was het station direct aan de route en was toch nog redelijk op tijd terug in Nederland.